نابینایان ایران توانایی خواندن و نوشتن خود را مدیون کشیشی آلمانی هستند که نخستین آموزشگاه نابینایان را در سال ۱۳۰۴ در تبریز تاسیس کرد. ارنست یاکوب کریستوفل، کشیش آلمانی، نخستین آموزشگاه نابینایان در ایران را در سال ۱۳۰۴ در شهر تبریز بنیان نهاد. او پس از چند سال تدریس، تبریز را به مقصد اصفهان ترک […]
نابینایان ایران توانایی خواندن و نوشتن خود را مدیون کشیشی آلمانی هستند که نخستین آموزشگاه نابینایان را در سال ۱۳۰۴ در تبریز تاسیس کرد.
ارنست یاکوب کریستوفل، کشیش آلمانی، نخستین آموزشگاه نابینایان در ایران را در سال ۱۳۰۴ در شهر تبریز بنیان نهاد. او پس از چند سال تدریس، تبریز را به مقصد اصفهان ترک کرد و در این شهر آموزشگاهی تازه برای نابینایان به راه انداخت.
در آموزشگاه بچههای نابینا در شهر تبریز، کشیش کریستوفل به دانشآموزان این آموزشگاه خط و زبان فارسی و ترکی آذربایجانی آموخت و الفبای بریل را برای ایرانیان ابداع کرد.
تا پیش از تأسیس آموزشگاه نابینایان کریستوفل در تبریز، نابینایان در ایران از هیچ امکانی برای تحصیل و سواد آموزی برخوردار نبودند.
کشیش کریستوفل نیمی از زندگی خود را صرف بنای سازمانهای آموزشی و پرورشی برای نابینایان در ترکیه و ایران کرد.
افشین اسدآبادی که از آخرین شاگردان کشیش کریستوفل بوده دربارهی او نوشته : «با اینکه همیشه با ما مهربان بود، جذبه صدایش طوری همه را میگرفت که کسی در برابرش سر و صدا نمیکرد. مرد ۸۰ ساله موسیقی، خط بریل، بیولوژی، فارسی و آلمانی درس میداد و در اصل میخواست همه کارهای آموزشگاه را از تدریس و تعمیر وسایل و کار در باغ و تیمار حیوانات، یک تنه خودش انجام دهد.» در سال ۱۹۴۳ که نیروهای متفقین در ایران حرف اول را میزدند، کریستوفل بازداشت و به اتهام همکاری غیر مستقیم با رژیم آلمان نازی چهار سال در اردوگاههای اسرای جنگی به سر برد.
پس از اثبات بیپایه بودن اتهامات وارده بر کشیش کریستوفل، او مدتی را در غرب آلمان با هدف تأسیس پرورشگاهی برای قربانیان جنگ جهانی دوم سپری کرد. اما در سال ۱۹۵۱ دوری از ایران را تاب نیاورد و بار دیگر به آموزشگاه خود در اصفهان بازگشت.
کریستوفل تا پایان عمر یعنی ۲۳ آوریل ۱۹۵۵ (۴ اردیبهشت ۱۳۳۴) به تلاش خود در آموزش و پرورش نابینایان ایران ادامه داد. او پس از وفاتش همانجا در آرامگاه مسیحیان اصفهان به خاک سپرده شد.
نابینایان ایران خواندن و نوشتن به را وامدار کشیش کریستوفل هستند؛ کسی که نیمی از زندگی خود را صرف بنای سازمانهای آموزشی و پرورشی برای آنان در ترکیه و ایران نمود، با دست خود نخستین کتابها را به ترکی و فارسی برای آنها رونویسی کرد و خود نیز جزوههایی در این زمینه نوشت که تنها به خط بریل منتشر شدند.