حسین صدقیانی (ملقب به پدر فوتبال ایران) و معروف به حسین افندی بازیکن و مربی فوتبال ایرانی بود. او بنیان‌گذار تیم ملی فوتبال ونخستین سرمربی تیم ملی فوتبال ایران است. وی در تیم‌های فنرباغچه ترکیه و شارلروای بلژیک بازی کرد. حسین صدقیانی در ۱۰ دی ۱۲۸۱ در تبریز دیده به جهان گشود که مصادف بود […]
حسین صدقیانی (ملقب به پدر فوتبال ایران) و معروف به حسین افندی بازیکن و مربی فوتبال ایرانی بود. او بنیان‌گذار تیم ملی فوتبال ونخستین سرمربی تیم ملی فوتبال ایران است. وی در تیم‌های فنرباغچه ترکیه و شارلروای بلژیک بازی کرد.
حسین صدقیانی در ۱۰ دی ۱۲۸۱ در تبریز دیده به جهان گشود که مصادف بود با ششمین سال سلطنت مظفرالدین شاه، فرزند ناصرالدین شاه قاجار. تبریز در آن سال‌ها یکی از مراکز بزرگ مشروطیت و فعالیت‌های سیاسی بود، بنابراین فضای تبریز برای حاج رسول آقا، پدر بازرگان حسین مساعد نبود و او بنای مهاجرت را با خانواده گذاشت و به استانبول سفر کرد.
حسین در ساحل مدیترانه کودکی را با توپ‌های ترک سپری کرد و به تیم فنر باغچه پیوست. صدقیانی تا ۱۸ سالگی در استانبول بود. او در سال ۱۲۹۹ به اتریش رفت تا به تحصیلات خود ادامه دهد. او پنج سال در اتریش زندگی کرد و در این سال‌ها عضو تیم دوم راپیدوین اتریش بود. در سال ۱۳۰۴ به ایران آمد، برای ادامه زندگی مشهد را انتخاب کرد و عضو کلوب فردوسی شد که یکی از قدیمی‌ترین باشگاه‌های ورزشی کشور بود. آوازه مردی که فوتبال را با کفش ورزشی انجام می‌داد در ایران پیچید. تا آن زمان بازیکن فوتبال‌های ایرانی با گیوه بازی می‌کردند، صدقیانی به تیم منتخب تهران دعوت شد و در سال ۱۳۰۵ به بادکوبه رفت.
تهرانی‌ها با تحمل شکست از بادکوبه برگشتند و صدقیانی ۲۴ ساله بار دیگر عزم سفر کرد و این بار به بلژیک رفت. او در بلژیک عضویت باشگاه شارلروا را پذیرفت. ده سال بازی در بلژیک، زندگی و نگرش افندی را به فوتبال عوض کرد.
در سال ۱۳۱۵، صدقیانی خودش را برای بازنشستگی آماده می‌کرد. او در این سال به برلین رفت. بازی‌های المپیک ۱۹۳۶ برلین را در کنار اولین گروه دانشجویان ایرانی به تماشا نشست و سپس به ایران برگشت هنوز با همان لهجه ترکی صحبت می‌کرد و نشان می‌داد که سال‌ها زندگی در اتریش و بلژیک رویش تأثیر نگذاشته است. او در ایران عضو تیم توفان شد. یک سال بازی کرد و در سال ۱۳۱۶، به انجمن تازه تأسیس تربیت بدنی و پیشاهنگی رفت. او در این انجمن مسئولیت اداره تیم‌های فوتبال را برعهده گرفت.
وقتی تیم ملی در شهریور ۱۳۲۰ به کابل رفت و با تیم ملی افغانستان بازی کرد، حسین صدقیانی را به عنوان سرمربی در کنارش داشت. تا سال ۱۳۲۹ همواره مرد اول و تصمیم گیرنده امور فوتبال بود.
صدقیانی به مدت ۱۱ سال از فوتبال دور بود. سال ۱۳۵۱، با آمدن کامبیز آتابای به فوتبال ایران، زمینه بازگشت دوباره حسین صدقیانی به تیم ملی فراهم آمد و پیرمرد ۷۰ ساله با عنوان سرپرست به جایی بازگشت که ۴۶ سال قبل برایش بازی کرده بود.
صدقیانی نخستین لژیونر ایرانی بود که به مدت ۳ فصل در فنر باغچه ، یک فصل در مارچین مانسئو و چند فصل در شارلوا بلژیک فوتبال بازی کرد. او طولانی ترین زمان هدایت تیم ملی فوتبال را با ۱۰ سال در اختیار دارد .
آخرین میدان حضورش جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین در سال ۱۳۵۷ بود. پنج سال بعد در ۸۰ سالگی و در آذرماه سال ۱۳۶۱ بیماری شد و درگذشت.
