آرمان تبریز-بهروز ممی زاده /عفاف و حجاب یک مساله فرهنگی است که به باورهای درونی بازمی گردد. از آنجا که حجاب یک مساله فرهنگی است بنابر این ارتباطی با نیروی انتظامی ندارد در حالی که این مساله همانند عبور از چراغ قرمز است که علاوه بر کار فرهنگی، جریمه نیز کارکرد خود را دارد.
تجربه نشان داده است که برخورد قهری در مبارزه با بدحجابی اثربخش نبوده و اثرات سوئی به دنبال خواهد داشت بلکه باید با ارشاد و امر به معروف و نهی از منکر و در پیش گرفتن رویکرد فرهنگی و اقناعی حجاب را در جامعه نهادینه کرد.البته منظور این نیست که با حرمت شکنان ارزش های اسلامی و انقلاب که حاصل خون شهداست مماشات کرده و بی تفاوت بود بلکه باید به جای پاک کردن صورت مساله و مبارزه با معلول ها به جستجوی علت ها ی بد حجابی و مظاهر فساد رفت و مساله را به صورت ریشه ای حل کرد.
سست شدن بنیان خانواده و نزول ارزشهای اخلاقی،راهیابی ماهواره به درون خانه ها و انباشته شدن بازار ایران با اجناس غربی زنگ هشداری است که سالهاست به صدا در آمده است و متولیان فرهنگی کشور باید از خواب غفلت بیدار شده و به مهندسی فرهنگی جامعه بپردازند. تحلیل محتوای برنامه های ماهواره ای نشان می دهد که این شبکه ها به دنبال فروپاشی اجتماعی جامعه ایران هستند. این شبکه ها به دنبال آن هستند اعمال مذموم و نفرت آوری چون خیانت زن به شوهر و البته شوهر به زن، عادی جلوه دادن رابطه جنسی دختر و پسر قبل از ازدواج، ترویج فمینیسم و پی‌ریزی و ایجاد آمادگی ذهنی تفکر شیطان پرستی را بین مردم امری عادی جلوه دهند.
برنامه های متنوع شبکه های ماهواره ای به خصوص ترکیه باعث شده است این شبکه ها به راحتی به درون خانه های ما راه یابند و مخاطبان بسیاری را ساعت ها پای تلویزیون بنشانند و ارزش ها،آداب و رسوم و سبک زندگی شان را در جامعه ما درونی کنند.این امر به تدریج با رسوخ فرهنگ غرب بنیان خانواده مناطق آذری نشین کشور را سست و عفاف و حجاب را کمرنگ می کند.
با این اوصاف اما پیشینه غنی و پرباراستان آذربایجان شرقی به خصوص شهر تبریز نشان می دهد که در این مناطق پایبندی به اعتقادات مذهبی و فرهنگ و سنن ملی و بومی وجود دارد و مردم همچنان ارزشها و هنجارهای جامعه و خانواده را حفظ کرده اند.
