به گزارش تبریز کهن؛نماینده محترم مجلس، جناب آقای بانکی‌پور، اظهار داشته‌اند که قانون جدید حجاب و عفاف بسیار نرم‌تر از قوانین قبلی است و صرفاً به کشف حجاب و بدن‌نمایی محدود شده است. اما پرسش اصلی اینجاست که آیا با اعمال این رویکرد، مسأله حجاب حل خواهد شد؟
آیا قانون‌گذاری در زمینه‌ای که ارتباط مستقیمی با اعتقادات و باورهای فردی دارد، می‌تواند از طریق جریمه، تذکر و ارجاع به قوه قضائیه به نتیجه مطلوب برسد؟
در تاریخ معاصر ایران، تجربه گشت ارشاد و کمیته‌های ابتدای انقلاب نشان داده است که اجبار در این حوزه، نه‌تنها نتیجه مطلوبی نداشته و ره به جایی نبرده است، بلکه در بسیاری از موارد موجب واکنش منفی و مقاومت اجتماعی شده است.
براساس آموزه‌های دینی، مهم‌ترین دغدغه حاکمان باید تأمین رفاه و آسایش مردم باشد. در حدیثی از امام علی (ع) آمده است: “إذا دخل الفقر من باب خرج الایمان من نافذه” (هرگاه فقر از در وارد شود، ایمان از پنجره خارج می‌شود).
بر این اساس، وقتی بخش عمده‌ای از مردم با مشکلاتی نظیر فقر، بیکاری، تورم، گرانی اجاره‌بها، افزایش هزینه‌های درمانی و آموزشی، و کاهش قدرت خرید مواجه هستند، اولویت نخست نمایندگان مجلس باید حل این بحران‌ها باشد، نه تصویب قوانینی که می‌تواند جامعه را بیش از پیش دچار دوقطبی کند.
نمایندگان مجلس، که وظیفه قانون‌گذاری و نظارت بر عملکرد دولت را دارند، باید در قبال عملکرد خود در حوزه سیاست‌گذاری‌های کلان پاسخگو باشند. سوال اینجاست که در سال‌های اخیر، چند طرح اساسی برای بهبود روابط بین‌المللی، کاهش تحریم‌ها، افزایش تعاملات تجاری و جذب سرمایه‌گذاری خارجی ارائه شده است؟ کدام برنامه عملیاتی برای مهار تورم و کنترل بازار ارز پیشنهاد شده است؟
در حالی که کشورهای همسایه با بهره‌گیری از دیپلماسی فعال اقتصادی در حال گسترش بازارهای خود و افزایش رفاه عمومی هستند، برخی افراد با تصمیمات نادرست، کشور عزیزمان ایران را درگیر مسائل حاشیه‌ای و بی‌ثمر کرده‌اند، مسائلی که نه‌تنها مشکلی از دوش مردم برنمی‌دارد، بلکه راه توسعه اقتصادی را نیز مسدود می‌کند.
حجاب در فرهنگ ایرانی و اسلامی، امری درونی و برخاسته از باورهای قلبی است، نه موضوعی که بتوان با قانون و اجبار آن را نهادینه کرد. قرآن کریم در سوره بقره آیه ۲۵۶ تصریح می‌کند: “لا إِکراهَ فِی الدّینِ” (در دین هیچ اجباری نیست). همچنین، بزرگان دین همواره تأکید داشته‌اند که ایمان و باور دینی باید از طریق تبلیغ و روشنگری حاصل شود، نه از طریق اجبار و تحمیل.
نمایندگان مجلس وظیفه دارند که اولویت‌های اصلی کشور را شناسایی کرده و در راستای حل بحران‌های کلان ملی گام بردارند.به جای پرداختن به مسائلی که می‌تواند جامعه را دچار دوگانگی و نارضایتی کند، باید راهکارهای عملی برای بهبود وضعیت اقتصادی، اجتماعی و بین‌المللی ارائه شود.
مردم ایران در سخت‌ترین دوران‌های جنگ، تحریم و بحران‌های اقتصادی، همواره بر اصول ملی و دینی خود پای فشرده‌اند. اما امروز، مسئولان باید درک کنند که دوران چاکرمنشی و تصمیمات تحمیلی به پایان رسیده است. مردمی که همیشه صادقانه و بی‌ریا پای این سرزمین ایستاده‌اند، دیگر نمی‌پذیرند که چاپلوسی و تملق‌گویی، جای شایسته‌سالاری و تدبیر را بگیرد.
آنچه روزگار این ملت را سیاه کرده، نه مردم، بلکه مدیرانی هستند که به جای شنیدن صدای واقعی جامعه، در حصار تملق‌گویان و چاکرمنشان خودساخته‌اند.
مردم به‌خوبی آگاه‌اند که مشکلات معیشتی آنان نه از پوشش، بلکه از سیاست‌های نادرست و سوءمدیریت‌هایی ناشی شده که راه تنفس اقتصادی کشور را بسته است. در چنین شرایطی، پرداختن به بحث حجاب، چیزی جز کوبیدن آب در هاون نیست.
محمدرضا ایازی روزنامه نگار
